دفتر شعر

در صف میکده که سرمستان باز هم در جنون درخشیدند
لاله ها را فرشتگان با اشک از گلستان عشق می چیدند

از صدای مهیب خمپاره آسمان بر زمین می افتاد
شیرمردان در انفجار اما لحظه ای هم به خود نلرزیدند

مست آرامش شهیدانم با چه روحیّه ای نمیدانم
زیر فوّاره های خون آلود با صلابت به مرگ خندیدند

پیرمردی شکسته دل می گفت این سخن را به یاد خود بسپار
تا قلم عدل و داد بنویسد لشگری با تفنگ جنگیدند

مادری قاب عکس در آغوش لحظه ای بغض کرد و آرام گفت
پسرانم شهید گشتن را مرگ احلی من العسل دیدند

یک کبوتر که پاش زخمی بود از دل آسمان خبر می داد
که سبکبال های خاکی پوش هر کدام از تبار خورشیدند

نام هر کس که خفته در خاک است رفته از یادمان ولی شهدا
بر تن چاک چاک مرده ی خاک نام خود را ثبات بخشیدند

محمّد معروفی - تابستان 96

دیدم او را و یک قدم برگشتم 

ماندم حیران و بیش و کم برگشتم 

دستم خالیست از سفر خواهم رفت 

شاید این بار با خودم برگشتم 

تقاص عشق، همین اشک های پنهانی است
هراس  غرق شدن در نگاه بارانی است

هزار بار خطا کرده ام ولی بگذر
که عشق فرصت خوبی برای  نادانی است

هزار شکر! اگر شادی از کفم رفته ،
از اشک و آه و غزل در دلم فراوانی است

از این که عشق مرا پیر کرده خرسندم
 که در طریق زلیخا "گلایه" نفسانی است

بیا امید غزل های ناتمام دلم...!
بهارِ خنده ی تو شاهبیت پایانی است

دریغ!دست مرا شعر پیش تو رو کرد!
همیشه حاصل شاعرشدن پشیمانی است...

فاطمه غلامی

بعد از تو باز پشت سرم حرف میزنند          
 مردم دوباره شایعه ها میپراکنند

آخر جواب اهل محل را چه میدهی؟           
 اینها مرا همیشه کنار تو دیده اند

این عادلانه نیست که هی دورتر شوی         
وقتی که دستهات به دستم نمیرسند!

برگرد و زندگی مرا تلخ تر نکن                
 برگرد و باز هم به دل ساده ام بخند

اصلا خودم به عمد گرفتار میشوم              
تنها اشاره کن بکشم خویش را به بند
.
.
.
باید برای آمدنت فکر بکر کرد                
 این شعرها که راه به جایی نمیبرند

السلام علیک یا شهید کربلا

...و لطف کرد و به دل هایمان نگاه انداخت

برای ماه شدن یک نگاه کافی بود

از او اشاره و از ما به سر دویدن ها

سری که بر تنمان سالها اضافی بود

سری که سر به بیابان گذاشت سر در گم

سری که زخم دل عمه را تلافی بود....

#مرضیه_شهیدی

ابیاتی از یک غزل

تابستان96

به مناسبت شهادت شاعرانه شهید محسن حججی

چون یاس سپید میشوی آخرسر

باغ پره سیب میشوی آخرسر

از عمق نگاهت اینچنین فهمیدم

یک روز شهید میشوی آخرسر

حتی نبود بین من و تو شکایتی

وقتی نبود قصه ما را حکایتی

گلها به روی شاخه خود زرد میشوند

وقتی که باغِبان ندارد درایتی

گاهی به یاد طرز نگاهی دلم گرفت

گاهی به یاد طرز بیان و اشارتی

گاهی گذر ز کوچه معشوق میکنم

گاهی برای عرض سلام و ارادتی

خیلی به روی دامنمان غم گذاشتند

خیری ندیده ایم به دیگر روایتی

بغضم ادامه دار و غزل هم ادامه دار

عنوان شعر من چقَدَر بی نهایتی

دیگر به حال و روز خودم خو گرفته ام

شاید بنا کنیم همینجا امارتی

تمام روز و شبم گشته ام دچار غزل 

غزل برای من و من در اختیار غزل 

دوباره قسمتم این شد که بعد رفتن تو

در آرزوی تو من سر کنم کنار غزل

و مثل قافیه ای از تبار ناچاری

تمام عمر بمانم در انحصار غزل

خودت زمان کمی نیست رفته ای،اما

هنوز اسم تو جا مانده در دیار غزل

بس است این غم دوری بیا و شاهد باش

ببین چه آمده بی تو به روزگار غزل

بیا ببین که من از پا چگونه افتادم...

چگونه پیر شدم همچو شهریار غزل

دوباره زاده شد از دردهای من،شعری

خوشم که آمده ام لااقل به کار غــــــزل

باز در شب های بارانی به فریادم رسید

سخت بودم او به آسانی به فریادم رسید

دور می گشتم ز ساحل تا دوباره ناخدا

در دل امواج طوفانی به فریادم رسید

بارها حس کرده ام در لابه لای مشکلات

با نگاه و لطف پنهانی به فریادم رسید

من کویری خشک بودم غرق تابستان و او

در پس ابری زمستانی به فریادم رسید

یوسفی زندانی ام در مصر اما باز هم

معجزات یار کنعانی به فریادم رسید

ای کاش که او برگ و برم را می دید

ای کاش که میوه ی ترم را می دید

ای کاش پدر بود و با چشم خودش

شیرینی خاص  دخترم را می دید

زینب زمانی

آرامش مواج دریا چشم هایش

دور از تعلق های دنیا چشم هایش

راه زیادی نیست در تکرار تاریخ 

از روضه های کربلا تا چشم هایش

حتی شهادت می تواند ساده باشد

این را شهادت می دهد با چشم هایش

پیروز میدان نبرد خیر و شر کیست؟

شمشیر های غرق خون یا چشم هایش

فکر فراموشی آن تصویر تلخم

قصدم فراموشی ست... اماچشم هایش

گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست

اقرار می کنم که دلم سر به راه نیست

(یا اکرم من اعتذر ...)دست خالیم 

در کوله بار زندگیم جز گناه نیست

اما هنوز بوی خدا می دهد دلم

یعنی هنوز پیش تو رویم سیاه نیست

آغوش بازکن که به دنیا نشان دهم

چشمان خیس و ملتمسم بی پناه نیست

رسوا مکن نگاه مرا و نشان بده

دلبستگی به رحمت تو اشتباه نیست 

آرامش همیشه ی آشوب های من 

جز تو کسی به بغض سکوتم گواه نیست

ازمن مخواه صبرکنم در فراق تو 

از من مخواه طاقت دوری! مخواه نیست

در جاده ی عشق رهگذر کم داریم

در سختی راه همسفر کم داریم

جمعیتمان در انفجار است و باز

ما سیصد و سیزده نفر کم داریم !!

آنقدر کوچک می شوی گاهی

آنقدر کوچک که در بلندترین برج ابر می ایستم

و تو را با دو قطره جشن می گیرم

چیزی یادم می آید

مثل شب های بارانی ایستگاه قطار

مثل شب های سپیدِ برفی

جمعه های سیب سرخ

در کنار راه های آهن

با لباس نیلی

به نشانی جنگل مرگ

یک نفر از جنگل مرگ می آید

از قلب گرفته ی زمین

از عمق گل محمدی

لای چشم های در هم رفته ی آب

مثل ظهر خلوت مرداد

یک نفر می آید...

"اولین شعر"

به یک پنجره

نیاز داشتم

تا به تو بگویم:

"دوستت دارم"

افسوس

که پنجره

با مشت تو شکسته بود...