شعری از سیدجعفر حیدری

تار می دیدم و به شک بودم

این صدا از گلوی پنج تن اسـت

عطر سیب ات که در هوا پیچید

با خودم گفتم این حسین من است 

 

وقت مرگ آمدی به دیدن من

حاضری پیش جان محتضرم

لطف کردی، به زحمت افتادی

من توقع نداشتم پسرم 

 

جرعه آبی بنوش، خسته راه

نفسی تازه کن، برم بنشین

ساعتی صبر کرده بودی اگر

محضرت می رسید ام بنین 

 

تاج منت گذاشتی به سرم

تو تمنایم از دو دنیایی

من کجا این شکوه و رتبه کجا

من کنیزم تو کنزِ زهرایی 

 

کربلا قسمتم نشد آخر

حسـرت دل شمیم تربت توست

گریه ام از هراس مردن نیست

اشک هایم برای غربت توست 

 

گریه از دست من کلافه شده

از جگر آه می کشم شب و روز

آهِ سردم گواه درد دلی ست

شعله ور تر از آفتاب تموز 

 

روز اول که دیدمت گفتم

در غمت باید امتحان بدهم

چار قل خواندم و قسم خوردم

پای تو چار دفعه جان بدهم

 

با هدف می گذشت روز و شبم

تلخی روزگار شیرین بود

بچه هایم فدایی ات بشوند

همه آرزوی من این بود 

 

معرفت را به حوصله با ذوق

کاشتم در نهاد تک تک شان

گشت سیراب از اشک های سحر

ریشه اعتقاد تک تک شان 

 

نیمه شب ها به جای لالایی

دائم اسم تو را به لب بردم

قبل هر دفعه شیر دادن شان

جای خرما غم علی خوردم 

 

گرد غربت به صورتت که نشست

تا مسیرت به نینوا افتاد

یک به یک عرضه داشتند ای دوست

با تو هستیم هرچه باداباد 

 

با من از کربلا بگو پسرم

خیمه بی پناه یعنی چه؟

زینت دوش مصطفی تو بگو

گودی قتلگاه یعنی چه؟ 

 

گاه کابوس آب می بینم

غرق آشفتگی ست احساسم

گفت راوی که تشنه جان دادی

نکند کم گذاشت عباسم 

 

خواهرت از وفای او می گفت

با سر و چشم و دست شد سپرت؟

آه از روضه عمود اما

هرچه آمد سرش فدای سرت 

 

ساربان در شلوغیِ گودال

خاتمت را ندیده بود ای کاش

شمر جای سرِ مطهرِ تو

سر من را بریده بود ای کاش 

 

گر عبا و عمامه را بردند

غارت پیرهن برای چه بود؟

بدنی با هزار و نهصد زخم

نعل تازه زدن برای چه بود؟ 

 

نفسم به شماره افتاده

از عنایت نظر به حالم کن

ملک مرگ هم رسید از راه

این دم آخری حلالم کن 

 

بدنم بر زمین نمی ماند

کفنم خاک و خون نخواهد شد

جانم از تن بُرون شود اما

داغت از دل برون نخواهد شد