کویر مرده آخر رود شد، مرداب دریا شد

ولی از ابر، تنها رعد و برقش قسمت ما شد

زبانم بسته شد، قرآن گشودم، چشم وا کردم

«عسی ان تکرهوا شیئا هو خیر لکم» وا شد

نه عیسایی دگر چشم دل این خلق را وا کرد

نه موسایی دگر از پشت کوه طور پیدا شد

عصا برداشتیم از بخت بد وقت فرار از شهر

همان راه فراری هم که باقی بود دریا شد

همه بدبختی ما از همان تاریخ شد آغاز

که اسرائیل روی نقشة جغرافیا جا شد

ولی در باغ ما هر میوه‌ای از شاخه‌اش افتاد

خودش با دست خالی ریشه کرد و از زمین پا شد

تمام دشمنان در جنگ غزه فکر می‌کردند

به کام ما نخواهد شد تمام این جنگ اما شد

دلم از فرط دلشوره دوباره رو به قرآن زد

«عسی ان تکرهوا شیئا هو خیر لکم» آمد

نقد:

گريز از وضع موجود و رسيدن به وضع مطلوب از برترين آمال انساني است. در اين ميان، شاعران به واسطة برخورداري از عواطف و نگاه شاعرانة فراتر از انسان‌هاي معمولي نسبت به محيط و موقعيت واكنش نشان داده‌اند. حساسيت شاعرانه با برخورداري از نگاه زيبايي‌شناسانه توأم با بيان صادقانه در شاعران وضعيتي ايجاد نموده است كه نگاه آن‌ها، مرجع و معيار سنجش فيلسوفان و انسان‌هاي ديگر نيز قرار گرفته است.

شعر محمدعلي رضايي نيز در بررسي ساختاري بر جستجوي آرمان‌شهر وعده داده شده توسط پيامبراني چون عيسي و موسي و گلة شاعر از عدم دستيابي به آن‌ها بنا نهاده شده است. بر اين اساس، در سرآغاز شعر، ترکیب «رود و مرداب» تصويرگر ميل به آبادي و رستگاري مطلوب است. هم‌چنین رعد و برق و ابر تهي از باران توانسته است منظور شاعر را در ارتباط با ساير عناصر اصلي به وضوع بيان نمايد:

كوير مرده آخر رود شد، مرداب دريا شد

ولي از ابر تنها، رعد و برقش قسمت ما شد

نيمة دوم شعر كه بيان جزئي‌تر و واشكافي امروزي‌تر مضامين شاعرانه نيمة اول شعر را داراست ويژگي‌هاي قابل اشارة فراواني دارد. تلفيق سنت ادبي موجود در نيمة اول با موضوع اسرائيل و جنگ غزه در نيمة پاياني شعر با توجه به ارتباط حضرت موسي و بني‌اسرائيل بسيار خوش نشسته است.

استفاده از مضمون درخت و دانه به منظور ارائة معناي استواري و ايستادگي و پايداري و رويش نيز به بيت، زيبايي تصويري ويژه‌اي بخشيده است:

ولي در باغ ما هر ميوه‌اي از شاخه‌اش افتاد

خودش با دست خالي ريشه كرد و از زمين پا شد

بدين ترتيب برخورداري از ساختار تقابلي در كليت غزل به همراه بهره‌مندي از عناصر تصويري در مثال‌هاي مورد اشاره توانسته است بيت‌هاي قابل قبولي به منصة ظهور برساند. اگر اين ويژگي در ساير ابيات شعر نيز مورد توجه قرار مي‌گرفت مي‌توانست شعر كامل‌تري را پيش روي مخاطب قرار دهد.